"Wojna z narkotykami" - Raport Światowej Komisji do spraw Polityki Narkotykowej
Globalna wojna z narkotykami poniosła klęskę pociągając za sobą fatalne skutki dla jednostek i społeczeństw na całym świecie. Pięćdziesiąt lat po podpisaniu Jednolitej Konwencji
o Środkach Odurzających ONZ i czterdzieści lat po tym, jak prezydent Nixon rozpoczął wojnę amerykańskiego rządu z narkotykami, konieczne są zasadnicze reformy w polityce kontroli nad substancjami psychoaktywnymi zarówno w poszczególnych krajach, jak i na świecie.
Potężne wydatki przeznaczane na kryminalizację i środki represji skierowane przeciw producentom, handlarzom i konsumentom nielegalnych substancji psychoaktywnych nie spełniły swej roli - dostawy i konsumpcja nie zmniejszyły się. Sukcesy w eliminowaniu jednego źródła dostaw narkotyków są pozorne, bo w miejscu tego zlikwidowanego natychmiast powstają następne. Środki represji stosowane wobec konsumentów nielegalnych substancji psychoaktywnych blokują wysiłki państw, zmierzające do zmniejszenia liczby zakazeń HIV i zachorowań na AIDS, zmniejszenia liczby zgonów z powodu przedawkowania narkotyków i innych negatywnych konsekwencji ich używania. Rządowe wydatki na nieskuteczne strategie, mające na celu zmniejszenie dostępności i penalizację, można by przeznaczyć na oparte na naukowych dowodach strategie ograniczania popytu
i redukcję szkód.
Podsumowanie zasad i rekomendacji
Skończyć z kryminalizacją, marginalizacją i stygmatyzacją osób, które używają substancji psychoaktywnych i nie krzywdzą przy tym innych. Przełamywać, nie wzmacniać rozpowszechnione błędne przekonania i stereotypy o rynku narkotykowym, używaniu substancji psychoaktywnych i uzależnieniu.
Wspierać eksperymentalne działania rządów w tworzeniu takich modeli uregulowań prawnych, związanych z narkotykami, które będą osłabiać siłę organizacji przestępczych, stojąc równocześnie na straży zdrowia i bezpieczeństwa obywateli. Ta rekomendacja stosuje się zwłaszcza do marihuany, ale opowiadamy się za przeprowadzaniem także innych eksperymentów, polegających na dekryminalizacji i tworzeniu uregulowań prawnych, prowadzących do osiągnięcia tych celów i mogących stanowić przykład dla innych.
Zaoferować opiekę zdrowotną i leczenie tym, którzy tego potrzebują. Zapewnić szeroki wachlarz możliwości leczenia; wprowadzić programy nieograniczające się do stosowania metadonu i buprenorfiny, ale także programy nadzorowanego stosowania heroiny w terapii, skuteczne w wielu krajach europejskich i w Kanadzie. Zapewnić dostęp do strzykawek i innych metod redukcji szkód pomocnych w ograniczaniu rozprzestrzeniania się HIV i innych chorób przenoszonych przez krew, a także przedawkowań prowadzących do zgonu. Przestrzegać praw człowieka w stosunku do osób używających narkotyków. Zabronić stosowania środków przymusu w imię terapii, takich jak detencja, przymusowa praca oraz przemoc fizyczna i psychiczna, naruszają one bowiem standardy praw człowieka i stoją w sprzeczności z prawem jednostki do samostanowienia.
Stosować te same, wymienione powyżej zasady i politykę wobec ludzi znajdujących się u dołu hierarchii narkotykowego biznesu - rolników, kurierów i drobnych dilerów.
Wielu z nich to ofiary przemocy albo osoby uzależnione. Aresztowanie i uwięzienie dziesiątków milionów takich osób w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat spowodowało przepełnienie więzień, zniszczyło życie wielu osób i doprowadziło do rozbicia ich rodzin, ale nie zmniejszyło dostępności nielegalnych substancji psychoaktywnych ani potęgi organizacji przestępczych. Wydaje się, ze liczba osób gotowych zaangażować się w tego typu działalność, by poprawić swój byt, utrzymać rodziny czy też wyrwać się z ubóstwa jest praktycznie nieograniczona. Środki przeznaczone na kontrolę nad narkotykami można wykorzystać lepiej.
Inwestować w działania, które mogą zapobiec temu, by młodzi ludzie sięgali po narkotyki, przeciwdziałać problemom u osób, które już ich używają. Unikać przekazów: „wystarczy powiedzieć nie" i zrezygnować z polityki „zero tolerancji" na korzyść wysiłków edukacyjnych zakorzenionych w rzetelnej informacji i programów profilaktycznych koncentrujących się na rozwoju umiejętności społecznych i wpływach rówieśniczych. Najskuteczniejsze wysiłki profilaktyczne to te adresowane do poszczególnych grup ryzyka.
Skierować działania represyjne przeciwko organizacjom przestępczym, ale w taki sposób, by osłabić ich siłę i zasięg działania; priorytetem powinno być zmniejszenie przemocy i zastraszania. Wysiłki systemu egzekwowania prawa powinny być skupione nie na ograniczaniu rynku narkotyków per se, ale raczej na redukowaniu jego destrukcyjnego wpływu na jednostki, społeczności i bezpieczeństwo państwa.
Rozpocząć transformację globalnej polityki prohibicyjnej. Zastąpić politykę i programy wynikające z ideologii i przekonań politycznych, sensowną polityką podatkową i strategiami opartymi na nauce, trosce o zdrowie i bezpieczeństwo społeczeństwa, oraz na prawach człowieka a także wprowadzić odpowiednie kryteria ewaluacji tych działań. Przejrzeć wykazy środków odurzających, które zawierają tak oczywiste nieprawidłowości, jak np. błędną kategoryzację konopi, liści koki i MDMA.
Zadbać o takie interpretowanie i/lub poprawianie konwencji międzynarodowych, by możliwe było przeprowadzanie odważnych eksperymentów w zakresie redukcji szkód, dekryminalizacji oraz polityki prawnej.
Przełamać tabu dotyczące otwartych debat i śmiałych reform. Nadszedł czas na działanie.
